Zapraszamy wszystkich tegorocznych jubilatów przeżywających swoje urodziny i rocznice sakramentu małżeństwa. Do wspólnego świętowania zapraszamy szczególnie małżonków przeżywających w tym roku równe rocznice swoich małżeństw. Podczas uroczystej Mszy św. o godz. 18.00 będzie miał miejsce obrzęd odnowienia przyrzeczeń małżeńskich. Prosimy dostojnych jubilatów i małżonków – jubilatów o zgłaszanie się do kancelarii parafialnej w celu wpisania się na stosowną listę. 

Idea jubileuszu, a nawet sam wyraz 1 pochodzi z Biblii. Podstawą tej idei była instytucja roku szabatowego, który polegał na tym, że co siedem lat powstrzymywano się od uprawiania ziemi (por. Wj 23,10n; Kpł 25,2–7). Bibliści domyślają się, że rok szabatowy stanowił przypomnienie i symboliczny powrót do pasterskiego trybu życia, jaki prowadzili patriarchowie. Być może instytucja ta wzięła się z przeświadczenia, że ziemia, jeśli nie da się jej odpoczynku, przestanie rodzić. Kto wie, może jednym ze źródeł tej instytucji była utajona tęsknota za powrotem do raju. Fakt faktem, że zachowywanie roku szabatowego wiązało się z niemałym — i to na skalę społeczną — wysiłkiem ascetycznym (por. 1 Mch 6,49). 

Natomiast każde kolejne siedem lat szabatowych podsumowywano rokiem jubileuszowym, który był czasem powszechnej amnestii. Niewolnicy uzyskiwali wtedy wolność, dłużnikom darowywano długi, rodziny odzyskiwały swoją dziedziczną własność: „W Dniu Przebłagania zatrąbicie w róg w całej waszej ziemi. Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmijcie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz — każdy z was powróci do swej własności i każdy powróci do swego rodu” (Kpł 25,9n). 

Rok jubileuszowy — tak jak wszystkie religijne instytucje Starego Testamentu — znalazł zupełnie nieoczekiwane wypełnienie w Nowym Testamencie. Przypomnijmy: Barankiem paschalnym Nowego Testamentu, jedynym dla wszystkich narodów i pokoleń, jest Syn Boży, który sam siebie złożył za nas wszystkich w ofierze miłości (por. J 1,29; 19,36). On również jest naszym Szabatem, w którym odpoczynek i pokrzepienie mogą znajdować wszyscy utrudzeni i obciążeni (por. Mt 11,28–30). Świątynia Nowego Testamentu jest zbudowana z żywych kamieni, a jesteśmy nią my, złączeni z Jezusem Chrystusem przez wiarę i chrzest (por. 1 P 2,5; 2 Kor 6,16). Manną Nowego Testamentu jest Eucharystia, która jest nie tylko pokarmem w drodze do życia wiecznego, ale także obecnością samego Dawcy tego życia (por. J 6,49–51). 

 Proroczą była również instytucja roku jubileuszowego. Mianowicie rokiem jubileuszowym Nowego Testamentu jest cały czas począwszy od Zmartwychwstania Chrystusa aż do dnia Sądu Ostatecznego. To ten właśnie czas nazwał „rokiem łaski” Pan Jezus, przywołując zresztą proroka Izajasza. Ten „rok łaski” liczy sobie nie 365 dni, ale całe tysiąclecia, a trwać będzie aż do tego dnia, kiedy nasz zmartwychwstały Pan przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych. 

Przez cały ten czas jest głoszona — a co ważniejsze, realizowana — dobra nowina o wyzwoleniu z niewoli grzechów i o przywróceniu utraconego dziedzictwa (a pamiętajmy, że dziedzictwem naszym, przeznaczonym nam na życie wieczne, jest sam Bóg — por. Ps 16,5n; 73,26; 119,57; Rz 8,17). To ten właśnie „rok łaski” obwieszczał Pan Jezus, kiedy czytał odnoszące się do Niego proroctwo Izajasza: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana” (Łk 4,18n). 

Już na pierwszy rzut oka widać, że ta przyniesiona przez Chrystusa nieustanność czasu wyzwolenia i łaski pociąga za sobą dwie następujące konsekwencje. 

Po pierwsze, wiara chrześcijańska przeniknięta jest dogłębną i nieusuwalną radością. Owszem, radość ta nie zawsze musi podlegać ludzkiej obserwacji, ale gdyby jej w ogóle nie było, można byłoby wątpić, czy dana osoba, nawet ochrzczona i praktykująca, jest autentycznym chrześcijaninem. 

Ten radosny, wyzwalający wymiar orędzia, z jakim przyszedł do nas Jezus Chrystus, odzwierciedla się nawet w kościelnych nazwach dni tygodnia. Mianowicie niedziela nazywa się w kościelnej łacinie dniem Pańskim, dies Dominica, a potem kolejne dni tygodnia nazywają się feria secunda, feria tertia, czyli święto drugie, święte trzecie i tak dalej aż do święta szóstego. Bo wszystkie dni tygodnia mogą i powinny być świąteczne. W tym sensie, że wszystkie nasze dni mogą dzięki Panu Jezusowi być napełnione Bożą obecnością. Wszystkie dni naszego życia mogą być czasem obdarzonych wolnością dzieci Bożych, dla których ostatecznym wymiarem życia jest miłość Boga i bliźniego. 

Po drugie, że od dnia zmartwychwstania Chrystusa czas łaski trwa nieustannie, jest ewidentnie nieproporcjonalny do praw naszej psychiki. Nie potrafimy bez przerwy świętować. Jeśli święto trwa nieustannie, rychło jego świąteczność nam blaknie i święto wydaje nam się dniem zwyczajnym. Właśnie dlatego o nieustannej świąteczności naszego czasu przypomina nam regularnie co siedem dni niedziela. 

Tych owoców spodziewamy się szczególnie wiele z okazji tego Roku Jubileuszowego, bo przecież jego waga jest naprawdę szczególna. Następny raz Kościół będzie obchodził taki jubileusz — jeśli nasz Pan aż tak długo będzie nam kazał czekać na swoje chwalebne przyjście — dopiero za tysiąc lat! 

JACEK SALIJ OP Artykuł ukazał się w miesięczniku „Pastores”