Po śmierci papieża Pawła VI i jego następcy Jana Pawła I w wyniku konklawe – 16 października 1978 roku abp Karol Wojtyła został wybrany papieżem przyjmując imię Jan Paweł II.  Był pierwszym Polakiem, a jednocześnie pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. Jego wybór na Stolicę Piotrową znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku. Pierwszą zagraniczną pielgrzymkę odbył do Ameryki Łacińskiej, co było nowością na tle poprzednich papieskich pontyfikatów. W trakcie trwającego 27 lat pontyfikatu odwiedził 135 krajów świata oraz odbył 142 podróże na terenie Włoch. Do ojczyzny pierwszy raz jako papież przybył 2 czerwca 1979 roku.  Patriotyczna postawa i wsparcie Polaków żyjących w komunistycznym kraju przyczyniło się jeszcze bardziej do wzrostu jego autorytetu. Do Polski pielgrzymował jeszcze sześć razy.

Trzydzieści razy okrążył ziemię – w ciągu 27 lat Był pierwszym papieżem, dla którego pielgrzymki stały się nieodłącznym elementem pontyfikatu.

Skąd u papieża Polaka taki misyjny zapał? Sam podkreślał: „Od samego początku mojego pontyfikatu zdecydowałem się podróżować aż po krańce ziemi, by dać wyraz tej trosce misyjnej, i właśnie bezpośredni kontakt z ludami, które nie znają Chrystusa, przekonał mnie bardziej, jak pilna jest ta działalność”.

Papież swoje przywiązanie do misji ewangelizacyjnej Kościoła wyraził szczególnie poprzez opublikowaną 7 grudnia 1990 r. encyklikę „Redemptoris Missio”. Wyraża w niej przekonanie, że misja głoszenia Ewangelii nie jest bynajmniej zakończona. Ona tak naprawdę dopiero się rozpoczyna. Szczególne mocno Papież podkreślił rolę świadectwa życia chrześcijańskiego, jako głównego sposobu ogłaszania Dobrej Nowiny. Jan Paweł II dodał, że to Kościół ma stanowić dla świata jasne świadectwo służąc najuboższym i naśladując prostotę życia Chrystusa.

Głównym celem papieskich pielgrzymek nie było tworzenie konkretnych dzieł, ale głoszenie Ewangelii i spotkanie z każdym człowiekiem, z jego problemami i realiami, w jakich żyje. Priorytetem było po prostu bycie z ludźmi i wśród ludzi. To właśnie sama obecność Ojca Świętego wzbudzała wielkie wzruszenie w ludziach, do których mówił, a dla wielu jego pełne miłości gesty stały się wspomnieniami na całe życie.

Cały pontyfikat Jana Pawła II był walką o godność każdego człowieka. Był gorącym obrońcą ludzkiego życia od poczęcia, aż do naturalnej śmierci, nie zgadzał się ma aborcję i eutanazję. Miał niesamowity dar zjednywania sobie młodzieży. Zainicjował Światowe Dni Młodzieży, które po raz pierwszy odbyły się w 1985roku w Rzymie i trwają do dziś. Tysiące młodych z całego świata wspólnie się modli, pogłębia swoją więź z Bogiem, odnajduje drogę do Chrystusa zmartwychwstałego. To niesamowite świadectwo żywej wiary.

Misjonarz to często nie jest ten, który dokonuje wielkich dzieł, ale który potrafi być z tymi, których dał mu Bóg. Ta zwykła, codzienna obecność może zmienić wszystko.

„Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi:Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”.

(Homilia, Warszawa 1979 r.)

Te słowa są nadal żywe i szczególnie teraz bardzo mocno wybrzmiewają. Jak możemy zmieniać naszą ojczyznę? Naszą diecezję, parafię, rodzinę? Każdy z nas jako chrześcijanin jest powołany do świętości. To cel, do którego wszyscy dążymy. Świętość Kościoła objawia się w naszej świętości, w naszej codzienności. Poprzez chrześcijańską postawę, stajemy się znakiem działającego Boga.

Jak mówił sam Jan Paweł II w książce „Przekroczyć próg nadziei”:

„Ale w czym tkwi prawdziwa siła Kościoła. Oczywiście siłą Kościoła na Wschodzie i Zachodzie poprzez wszystkie epoki są i pozostaną zawsze święci, to znaczy ci, którzy uczynili prawdę

Chrystusa swoją własną prawdą, którzy poszli tą drogą, którą jest On sam, którzy żyli życiem, jakie z Niego płynie w Duchu Świętym. A tych świętych Kościołowi wciąż nie brak na Wschodzie i na Zachodzie» (s. 135)

Dlatego jedną z idei przewodnich pontyfikatu Jana Pawła II jest ewangelizacja poprzez świętych i błogosławionych. Na początku trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa Ojciec Święty podczas licznych ceremonii beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych ukazuje ich postacie jako trwałe punkty odniesienia dla dzisiejszego człowieka i świata.