Miniony rok był dla wielu bardzo trudny, pożegnaliśmy tak wielu bliskich, tak niespodziewanie. Ból, choroba i cierpienie doświadczyły nas wyjątkowo mocno. „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz” dziś naprawdę mocno wybrzmiewa. Te słowa wypowiadane w środę popielcową przez księdza podczas obrzędu posypania głowy popiołem, skłaniają nas do refleksji nad sensem naszego życia. Popiół jest symbolem przemijania tego co ziemskie i materialne jest również symbolem naszej przegranej walce z własnymi słabościami. Dokąd zmierzamy? Czy obraliśmy właściwą drogę? Spoglądamy w głąb siebie samych i rodzi się w nas chęć przemiany, ponieważ wiemy, że to co ziemskie przeminie, a my zmierzamy do życia wiecznego w Domu Ojca.
Czas Wielkiego Postu jest potrzebny każdemu z nas, ponieważ jest to doskonała okazja do wyjścia na pustynię naszej duszy, naszego człowieczeństwa, naszego chrześcijaństwa po to, aby na nowo przypomnieć sobie nasze powołanie- powołanie do świętości. Post to także czas pokuty, odkupienia grzechów, czas spowiedzi świętej. W chaosie naszych grzechów, złych nawyków, przyzwyczajeń trudno usłyszeć Jezusa, nawet gdy wyjdziemy na pustynię… Trzeba mieć czyste serce, aby móc swobodnie rozmawiać z Bogiem, łatwiej Go wtedy odnaleźć i uważnie wsłuchać się w Jego Słowo.
„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15) te słowa wypowiedział Chrystus na początku swojej publicznej działalności, gdy modlił się na pustyni i gdy odrzucił pokusy szatana. Jest to dla nas drogowskaz, którego nie możemy zlekceważyć.
„Są chrześcijanie, którzy uważają za rzecz zbyteczną podejmowanie ciągłego wysiłku duchowego, gdyż nie odczuwają potrzeby konfrontowania się z prawdą Ewangelii. Takie słowa jak: «Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą» (Łk 6, 27), usiłują oni pozbawić znaczenia i uczynić nieszkodliwymi, aby nie zakłócać sobie nimi swojego sposobu życia. Słowa te są dla niektórych trudne do przyjęcia i do przetłumaczenia na odpowiednie postawy życiowe. Są to bowiem słowa prawdy, które wzięte na serio, zobowiązują do radykalnego nawrócenia. Człowiek natomiast obrażony i zraniony, skłonny jest do ulegania psychologicznym mechanizmom współczucia sobie samemu i do rekompensaty, ignorując wezwanie Jezusa do miłości własnego nieprzyjaciela. Ludzkie natomiast wydarzenia z codziennego życia ukazują bardzo wyraźnie, że przebaczenie i pojednanie są rzeczą nieodzowną do wprowadzenia w życie autentycznej odnowy osobistej i społecznej. Odnosi się to tak do relacji międzyosobowych jak również do stosunków między wspólnotami i między narodami.
Jedyną drogą pokoju jest przebaczenie. Przyjąć i obdarzyć przebaczeniem umożliwia nowe co do jakości relacje między ludźmi, przerywa spiralę nienawiści i odwetu, zrywając więzy zła krępujące serca przeciwników.” (św. Jan Paweł II Orędzie na Wielki Post 2001r.)
Czy potrafimy przebaczać? Czy potrafimy przepraszać? Czy potrafimy z pokorą przyjąć prawdę o nas samych? Dobrze wykorzystajmy ten czas na rozważanie naszego kruchego życia, to właśnie dziś jest doskonały dzień na dokonanie przemiany w naszej duszy, na dobre postanowienia, na zawiązanie głębszej więzi z Chrystusem, ale i z drugim człowiekiem. „Wzajemna troska ma pobudzać do konkretnej, coraz większej miłości, «niczym światło poranne, które wschodzi i wzrasta aż do południa» (por. Prz 4, 18), w oczekiwaniu na dzień, który nie zna zmierzchu w Bogu. Czas, który jest nam dany w życiu, jest cenny, abyśmy odkrywali i spełniali dobre uczynki w miłości Boga. Dzięki temu Kościół rośnie i się rozwija, aby osiągnąć pełną doskonałość Chrystusa (por. Ef 4, 13). W tej dynamicznej perspektywie wzrostu mieści się nasze wezwanie, byśmy się wzajemnie pobudzali do osiągania pełni miłości i dobrych czynów.” (Benedykt XVI Orędzie na Wielki Post 2012r.)
Dobry Bóg Ojciec ofiarował nam życie, abyśmy mogli obdarzać się wzajemnie miłością i życzliwością, abyśmy wspólnie dążyli do świętości. On chce dla nas tylko dobra, ponieważ jest Miłością doskonałą. „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”.(Ew. J 3,16)
Spróbujmy w ten Wielki Post spojrzeć na nasze życie z innej perspektywy poprzez pryzmat 14. stacji Drogi Krzyżowej. Jezus cierpi niewyobrażalne męki i katusze, aby dać nam zbawienie i życie wieczne. „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat…” (J 18, 37)
Drodzy Parafianie,
Gorąco zachęcam do uczestnictwa w Drodze Krzyżowej oraz w nabożeństwach Gorzkich Żali. Dobrze wykorzystajmy ten czas, abyśmy byli gotowi na przyjście Pana.
Szczęść Boże
ks. Leszek